veeresh arasikere

*🌻ದಿನಕ್ಕೊಂದು ಕಥೆ🌻* ಒಂದು ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ  ಪ್ರಖ್ಯಾತ ವಿದ್ವಾಂಸನಿದ್ದ. ಅವನು ಒಳ್ಳೆ ವಾಗ್ಮಿಯಾಗಿದ್ದು,ಅವನ ಪ್ರವಚನ ಕೇಳಲು ಸಾವಿರಾರು ಜನ ಕದಲದೆ ಕೂತು ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಸುತ್ತಮುತ್ತಲಿನ ಅನೇಕ ಹಳ್ಳಿಗಳಲ್ಲಿ ಅವರ ಖ್ಯಾತಿ ಹರಡಿತ್ತು. ಒಮ್ಮೆ ಅವರು ಪ್ರವಚನಕ್ಕಾಗಿ ಪಕ್ಕದೂರಿಗೆ ಹೋಗಬೇಕಿತ್ತು. ಆ ಊರಿಗೆ ಹೋಗುವ ಬಸ್ಸು ಹತ್ತಿ ಟಿಕೆಟ್ ತೆಗೆದುಕೊಂಡರು. ಗಡಿಬಿಡಿಯಲ್ಲಿ  ಬಸ್ ಕಂಡಕ್ಟರ್ ಚಿಲ್ಲರೆ ವಾಪಾಸ್ ಕೊಡುವಾಗ 10 ರೂಪಾಯಿ ಹೆಚ್ಚು ಕೊಟ್ಟುಬಿಟ್ಟ. ಅದನ್ನು ಗಮನಿಸಿದ  ಆ ವಿದ್ವಾಂಸ ಅದನ್ನು ಹಿಂದಿರುಗಿಸಲು ಯೋಚಿಸಿದರು. ಆದರೆ ಬಸ್ಸು ತುಂಬಾ ಜನರಿಂದ ತುಂಬಿತ್ತು. ಇಳಿಯುವಾಗ ಕೊಟ್ಟರಾಯಿತು ಎಂದುಕೊಂಡು  ಕುಳಿತರು. ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯದ ನಂತರ ಅವನ ಮನಸ್ಸು ಬದಲಾಯಿತು.,, --ಆ ಕಂಡಕ್ಟರ್ ಕೂಡ ಎಷ್ಟೋ ಜನರ ಬಳಿ ಸರಿಯಾದ ಚಿಲ್ಲರೆ ಕೊಡದೆ ತಾನೇ ಹೊಡೆದಿರ ಬಹುದಲ್ಲಾ!!. ಈ ಬಸ್ಸು ಕೂಡ ಒಂದು ಕಂಪನಿಯದೇ!  ಎಷ್ಟು ಜನರು  ಈ ಕಂಪನಿಗೆ ಮೋಸ ಮಾಡಿ ದುಡ್ಡು ತಿನ್ನುವುದಿಲ್ಲ!? ನನ್ನ ಹತ್ತು ರೂಪಾಯಿಯಿಂದ ಆಗುವ ನಷ್ಟವೇನು? ಈ ಹತ್ತು ರೂಪಾಯಿಗಳನ್ನು ಯಾವುದಾದರೂ ದೈವಿಕ ಕಾರ್ಯಕ್ಕೆ ಬಳಸಿದರಾಯಿತು...' ಹೀಗೆ ಯೋಚಿಸಿ ಸುಮ್ಮನೆ ಕುಳಿತನು. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಊರು ಬಂತು.... ಬಸ್ಸು ನಿಂತಿತು. ಬಸ್ಸಿನಿಂದ ಕೆಳಗಿಳಿಯುವಾಗ ಬಸ್ ಕಂಡಕ್ಟರ್ ಹತ್ತಿರ ಬರುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಅನೈಚ್ಛಿಕವಾಗಿ ಆ ಕಂಡಕ್ಟರ್ಗೆ --ನೀವು ಚಿಲ್ಲರೆ ವಾಪಸ್ ಕೊಡುವಾಗ ಹತ್ತು ರೂಪ

*🌻ದಿನಕ್ಕೊಂದು ಕಥೆ🌻* *ಹುಲ್ಲು ಕಡ್ಡಿಯ ಆಸರೆ...* ಮುಳುಗುವವನಿಗೆ ಹುಲ್ಲು ಕಡ್ಡಿಯೂ ಆಸರೆಯಾಗುವುದಂತೆ, ಅದು ಹೇಗೆ ಸಾಧಾರಣ ಹುಲ್ಲು ಮುಳುಗುತ್ತಿರುವವನ ಕಾಪಾಡುವುದು ಎಂದು ಹಲವು ಬಾರಿ ನಾನು ಯೋಚಿಸಿದ್ದಿದೆ. ಅಜ್ಜಿ ಕತೆ ಹೇಳುವಾಗಲೆಲ್ಲ ಈ ಒಂದು ವಾಕ್ಯವನ್ನು ನಿಯಮಿತವಾಗಿ ಹೇಳುತ್ತಲೇ ಇದ್ದರು.  ನನಗೊ ಈ ಮಾತೇ ವಿಚಿತ್ರವಾಗಿ ತೋರುತ್ತಿತ್ತು, ಒಂದು ದಿನ ಅಜ್ಜಿಯನ್ನು ನೇರವಾಗಿ ಕೇಳಿದೆ ಹುಲ್ಲು ಹೇಗೆ ಪ್ರವಾಹದಲ್ಲಿ ಕೊಚ್ಚಿ ಹೋಗುವಾಗ ಆಸರೆ ಕೊಡಲು ಸಾಧ್ಯ ? ಮನುಷ್ಯ ಸುಲಭವಾಗಿ ಹುಲ್ಲನ್ನು ಕೀಳಬಲ್ಲವನು. ಅಂತಹವನಿಗೆ ಹುಲ್ಲು ಅದೂ ಪ್ರವಾಹದಲ್ಲಿ ಆಸರೆಯಾಗುವುದೆ ?  ಅಜ್ಜಿ ನಕ್ಕು,  " ನಿನಗೆ ಇದು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಅನುಭವಕ್ಕೆ ಬಂದಾಗ ಇದರ ಒಳಾರ್ಥ ತಿಳಿಯುವುದು " ಎಂದು ಮಾರ್ಮಿಕವಾಗಿ ನುಡಿದಿದ್ದರು.  ಬೆಳೆಯುತ್ತ ಹೋದಂತೆ ನನಗೆ ಈ ವಾಕ್ಯ ಬಹಳ ಯೊಚನೆಗೀಡು ಮಾಡಿತ್ತು. ಕಾಲೇಜು ಡಿಗ್ರಿ ಎಂದು ಎಲ್ಲ ಮುಗಿಸುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಅದನ್ನು ಮರೆತಿದ್ದೆ, ಕತೆ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ ಅಜ್ಜಿ ಈಗ ಇಲ್ಲ. ಆದರೂ ಅವರು ಹೇಳಿದ ಎಲ್ಲ ವಾಕ್ಯಗಳು ನನಗೆ ಇನ್ನೂ ನೆನಪಿನಲ್ಲಿ ಉಳಿದಿವೆ.  ನಾನು ದೊಡ್ಡ ಹೋಟೆಲೊಂದರ ಮಾಲೀಕನಾಗುವ ಕನಸು ಕಂಡಿದ್ದರಿಂದ ಅದನ್ನು ಆರಂಭಿಸಿದೆ. ಎಲ್ಲವೂ ಸುಸೂತ್ರವಾಗಿ ನಡೆಯುತ್ತಿತ್ತು, ಹೋಟೆಲ್ ಮ್ಯಾನೇಜ್ ಮೆಂಟ್ ಕಲಿತಿದ್ದರಿಂದ ಮತ್ತು ಕುಕ್ಕಿಂಗ್ ನ ಕೆಲ ಕೋರ್ಸುಗಳು ನನಗೆ ಸಹಾಯಕವಾಗಿದ್ದವು.  ನನ್ನ ಕೈಯಡುಗೆ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಮೆಚ