veeresh arasikere

*🌻ದಿನಕ್ಕೊಂದು ಕಥೆ🌻* *ನಮ್ಮದೇನಿದೆ*? ಒಬ್ಬ *ವ್ಯಕ್ತಿ* ಸಾಯುತ್ತಾನೆ ದೇಹದಿಂದ *ಆತ್ಮ* ಹೊರಬರುತ್ತದೆ ಸುತ್ತಲೂ ನೋಡಿದರೆ *ದೇವರು* ತನ್ನ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯೊಡನೆ ಬಂದು ನಿಂತಿರುತ್ತಾನೆ. ಸತ್ತಿರುವ *ವ್ಯಕ್ತಿ* ಮತ್ತು *ದೇವರ* ನಡುವೆ ಸಂಭಾಷಣೆ ಹೀಗೆ ಸಾಗುತ್ತದೆ. *ದೇವರು*- ಮಾನವ,ಇನ್ನು ಈ ಜನ್ಮ ಮುಗಿಯಿತು ನಡೆ ಹೋಗೋಣ *ಮಾನವ*-  ಅಯ್ಯೋ ಇಷ್ಟು ಬೇಗನೇ,, ನಾನು ಭವಿಷ್ಯದ ಬಗೆಗೆ ಎಷ್ಟೊ ಕನಸನ್ನು ಕಂಡಿದ್ದೆ. *ದೇವರು*-  ತಪ್ಪದು, ನೀನು ನನ್ನೊಡನೆ ಬರಲೇಬೇಕು ನಿನ್ನ ಸಮಯ ಮುಗಿದಿದೆ. *ಮಾನವ*-  ಸರಿ ಆ ಪೆಟ್ಟಿಗೆ ಕೊಡಿ ಏನು ತಂದಿರುವೆ ನೋಡುವೆ. *ದೇವರು*- ಅದರಲ್ಲಿ ನಿನಗೆ ಸಂಬಂದಿಸಿದ ವಸ್ತುಗಳೇ ಇರುವುದು. *ಮಾನವ*-  ನನ್ನವಾ, ಅಂದರೆ ನನ್ನ  *ಬಟ್ಟೆಗಳು, ದುಡ್ಡು ಕಾಸು, ಆಸ್ತಿ, ಭೂಮಿ ಪತ್ರಗಳು.* *ದೇವರು*-  ಅವು ಯಾವಾಗಲೂ ನಿನ್ನವಲ್ಲ ಅವೆಲ್ಲ *ಭೂಮಿ* ಯವೇ ಅಲ್ಲಿಯೇ ಇರುತ್ತವೆ. *ಮಾನವ*- ನನ್ನ ಜ್ಞಾಪಕಗಳಾ? *ದೇವರು*-  ಅಲ್ಲ ಜ್ಞಾಪಕಗಳು ಕಾಲಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದುವು *ಕಾಲಗರ್ಭದಲ್ಲೇ* ಸೇರಿ ಹೋಗುತ್ತವೆ. *ಮಾನವ* - ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತರಾ? *ದೇವರು*-  ಅವರು ನಿನ್ನ ಜೊತೆ ಕೇವಲ ಸ್ವಲ್ಪ ದೂರ ಬರುವ *ಪ್ರಯಾಣಿಕರಷ್ಟೇ* . *ಮಾನವ*- ನನ್ನ ಹೆಂಡತಿ ಮಕ್ಕಳಾ? *ದೇವರು*- ಅವರುಗಳು ನಿನ್ನ ಜೊತೆ ಕಲೆತು *ನಾಟಕದಲ್ಲಿ* ಪಾಲ್ಗೊಂಡ *ಪಾತ್ರಧಾರಿಗಳು* ಮಾತ್ರ.   *ಮಾನವ*- ಹಾಗಾದರೆ ಅದರಲ್ಲಿ ನನ್ನ *ಶರೀರವಿರಬಹುದಲ್ಲವೇ*? *ದೇವ

*🌻ದಿನಕ್ಕೊಂದು ಕಥೆ🌻* *ವಿಶ್ವಾಸದ ಮೌಲ್ಯ* ನಂಬಿಕೆ ಮೇಲೆ ಜಗತ್ತು ನಿಂತಿದೆ. ಒಂದು ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ರೈತ ವ್ಯವಸಾಯ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದ. ಹಸು ಕರು, ಎತ್ತು ಅವನ ಬಳಿ ಇದ್ದವು. ಬಳಕೆಗೆ ಬೇಕಾದ ನೀರನ್ನು ದೂರದ ಹಳ್ಳದಿಂದ ತರಬೇಕಿತ್ತು. ಅವನು ಒಂದು ಕೋಲಿಗೆ ಎರಡು ಹಗ್ಗವನ್ನು ನೆಲುವಿನಂತೆ ಕಟ್ಟಿ ನೀರು ತುಂಬಿಸಿ ನೀರು ತುಂಬಿದ ಎರಡು ಮಡಿಕೆ ಇಟ್ಟಿರುವ ಕೋಲನ್ನು ಎರಡೂ ಭುಜದ ಮೇಲಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ತರುತ್ತಿದ್ದ. ಒಮ್ಮೆ ಅವನು ನೀರು ತರುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಒಂದು ಮಡಿಕೆ ಮರಕ್ಕೆ ತಗಲಿ ಒಂದು ಕಡೆ ತೂತಾಯಿತು. ಆಗಿನಿಂದ ಎರಡು ಮಡಿಕೆ ತುಂಬಾ ನೀರು ತಂದರೆ ಅವನಿಗೆ ಒಂದೂವರೆ ಮಡಿಕೆ ನೀರು ಸಿಗುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೂ ರೈತ ಬೇಸರಿಸದೆ ಸಂತೋಷದಿಂದ ತರುತ್ತಿದ್ದ. ಹೀಗೆ ಒಂದು ವರ್ಷ ಕಳೆಯಿತು.  ಈ ಮಧ್ಯೆ ಚೆನ್ನಾಗಿದ್ದ ಮಡಿಕೆಗೆ ತನ್ನಿಂದ ರೈತನಿಗೆ ತುಂಬಾ ನೀರು ಸಿಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ಜಂಬ ಬಂದಿತು, ಆದರೆ ಒಡೆದ ಮಡಿಕೆಗೆ, ನಿನ್ನಿಂದಾಗಿ ರೈತನಿಗೆ ಅರ್ಧ ಮಡಿಕೆ ಮಾತ್ರ ನೀರು ಸಿಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ಬೇಸರ ಪಡುತ್ತಿತ್ತು. ಅದರ ನೋವನ್ನು ಮುಚ್ಚಿಟ್ಟು ಕೊಳ್ಳಲಾಗದೆ ಒಂದು ದಿನ ರೈತನ ಮುಂದೆ ನಿಂತು ತಲೆತಗ್ಗಿಸಿ ಹೇಳಿತು. ನನ್ನ ಮೇಲೆ ನನಗೆ ಜಿಗುಪ್ಸೆ ಬಂದಿದೆ ಅದಕ್ಕಾಗಿ ನಾನು ನಿನ್ನಲ್ಲಿ ಕ್ಷಮೆ ಕೇಳುತ್ತೇನೆ. ರೈತನು ಆಶ್ಚರ್ಯದಿಂದ ಯಾಕೆ ಕ್ಷಮೆ ಕೇಳುವೆ? ಯಾಕೆ ನಿನ್ನಿಂದ ಏನು ತಪ್ಪಾಗಿದೆ ಎಂದು ಕೇಳಿದ. ಮಡಿಕೆ ಹೇಳಿತು, ನೀನೊಬ್ಬ ಮುಗ್ದ ರೈತ ನಿನಗೆ ತಿ

*🌻ದಿನಕ್ಕೊಂದು ಕಥೆ🌻* *ಮಾಡಿದ ತಪ್ಪಿಗೆ, ಪಶ್ಚಾತಾಪವೇ, ಪ್ರಾಯಶ್ಚಿತ.*  ಬುದ್ಧರು ,ತಮ್ಮ ಮಾತು ,ಮತ್ತು ಒಳ್ಳೆಯ ನಡವಳಿಕೆಯಿಂದ  ಅಪಾರವಾದ ಶಿಷ್ಯ ವೃಂದವನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದರು. ಹಾಗಂತ ಅವರಿಗೆ ಯಾರೂ  ಶತ್ರುಗಳೇ ಇರಲಿಲ್ಲವೆಂದೇನಲ್ಲ, ಅವರ ಪ್ರಗತಿಯನ್ನು ಕಂಡು ಸಹಿಸಲಾಗದೇ, ಅಸೂಯೆ ಪಡುವಂತ ಅನೇಕ ಜನರೂ ಇದ್ದರು. ಅವರಲ್ಲಿ ದೇವ ದತ್ತ ಕೂಡ ಒಬ್ಬ. ಇವನು ಬುದ್ಧರ  ಸಂಬಂಧಿ ,ಹಾಗೂ ಶಿಷ್ಯ ಕೂಡಾ. ಬಾಲ್ಯದಿಂದಲೇ ಬುದ್ದನ ಜೊತೆಗೆ ಬೆಳೆದ ಇವನಲ್ಲಿ, ಬುದ್ಧನನ್ನು ಕಂಡರೆ ಒಳಗೊಳಗೆ ದ್ವೇಷ ,ಸಿಟ್ಟು, ಹೊಟ್ಟೆಕಿಚ್ಚು.ಅದು ದಿನದಿನವೂ ಜಾಸ್ತಿಯಾಗುತ್ತಲೇ ಹೋಯಿತು. ಬುದ್ಧರು ಕಟ್ಟಿದ ಸಂಘಕ್ಕೆ ಅವರನ್ನು ಸರಿಸಿ ತಾನೇ ಅಧಿಪತಿಯಾಗಬೇಕೆಂಬ ಆಸೆ ಕೂಡ ಇವನಲ್ಲಿ ಬಲವಾಗಿತ್ತು.       ‌ ಒಂದು ದಿನ ಸಭೆಯಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರೆದುರಿನಲ್ಲೇ ಈತ  ,ಬುದ್ಧರನ್ನು ಉದ್ದೇಶಿಸಿ, ನಿಮಗೆ ವಯಸ್ಸಾಗುತ್ತಿದೆ, ತಾವು ವಿಶ್ರಾಂತಿ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವುದು ಉತ್ತಮ, ನಾನು  ನಿಮ್ಮ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ನಿಭಾಯಿಸುತ್ತೇನೆ ಎಂದು ಹೇಳಿದ.    ಇವನ ಮಾತಿನಂತೆ, ತಾವೇನಾದರೂ  ವಿಶ್ರಾಂತಿಗೆ ಸರಿದು,ತಮ್ಮ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಇವನಿಗೆ  ಕೊಟ್ಟರೆ, ತಾವು ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಕಟ್ಟಿದ ಸತ್ಸಂಗವು ನಾಶವಾಗುತ್ತದೆ ಎಂಬುದು ಬುದ್ದರಿಗೆ ತಿಳಿದಿತ್ತು. ಹಾಗಾಗಿ ಅವರು ಬಹಳ ನಾಜೂಕಿನಿಂದ ತಿರಸ್ಕರಿಸಿದರು.  ಇದರಿಂದ ಕೋಪಗೊಂಡ ದೇವದತ್ತ, ಬುದ್ಧರನ್ನು ಮುಗಿಸಿ ಬಿಡುವ ಹುನ್ನಾರ ನೆಡೆಸಿದ. ಬಿಂಬಸಾರನ ಮಗನಾದ ಅಜಾತಶತ್ರು

*🌻ದಿನಕ್ಕೊಂದು ಕಥೆ🌻* *ಭಾರತದ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಶಕ್ತಿ.* ಇಡೀ ಪ್ರಪಂಚವನ್ನೇ ಗೆಲ್ಲಬೇಕೆಂಬ ಉದ್ದೇಶದಿಂದ, ಅಲೆಕ್ಸಾಂಡರ್ ತನ್ನ ಅಪಾರವಾದ ಸೈನ್ಯದೊಂದಿಗೆ ಹೊರಟ. ಎಷ್ಟೋ ದೇಶಗಳು ಇವನಿಗೆ ಶರಣಾದವು, ಇದರಿಂದ ಬರುಬರುತ್ತಾ  ಇವನಿಗೆ ಅಹಂಕಾರ ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತಾ ಹೋಯಿತು.       ಈ ಬಾರಿ ಭಾರತದ ಮೇಲೆ ದಾಳಿ ಮಾಡಬೇಕೆಂದುಕೊಂಡು ಹೊರಟ. ಹೊರಡುವಾಗ ಒಮ್ಮೆ ತನ್ನ ಗುರು ಅರಿಸ್ಟಾಟಲ್ ನನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗಲು ಬಂದ. ಅರಿಸ್ಟಾಟಲ್ ಮಹಾಜ್ಞಾನಿ, ಅವನಿಗೆ ಭಾರತದ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಶಕ್ತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಪರಿಚಯವಿತ್ತು. ಅಲೆಕ್ಸಾಂಡರ್ ಗುರುಗಳೇ, ನಾನು ಭಾರತದ ಮೇಲೆ ದಾಳಿ ಮಾಡಲು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೇನೆ, ಬರುವಾಗ ನಿಮಗೆ ಅಲ್ಲಿಂದ ಏನನ್ನು ತರಲಿ? ಎಂದು ಕೇಳಿದ.    ಆಗ ಅರಿಸ್ಟಾಟಲ್ ನಗುತ್ತಾ, ಭಾರತವನ್ನು ಗೆಲ್ಲಬೇಕೆಂಬ ಆಸೆ ನಿನಗೇಕೆ? ಆ ದೇಶವನ್ನು ಗೆಲ್ಲುವುದು ಅಷ್ಟು ಸುಲಭವಲ್ಲ, ನೀನು ಕೆಲವು ರಾಜರುಗಳನ್ನು ಗೆಲ್ಲಬಹುದು, ಒಂದಿಷ್ಟು ಸಂಪತ್ತನ್ನೂ ಪಡೆಯಬಹುದು, ಆದರೆ ಅದ್ಯಾವುದೂ ಭಾರತವಲ್ಲ. ಭಾರತದ ನಿಜವಾದ ಶಕ್ತಿ ಇರುವುದು ಆಧ್ಯಾತ್ಮದಲ್ಲಿ, ನಿನಗೆ ಸಾಧ್ಯವಾದರೆ ಭಾರತದಿಂದ ಒಬ್ಬ ಋಷಿಯನ್ನೊ, ಅಥವಾ ಒಬ್ಬ ಸಾಧಕರನ್ನೊ ಕರೆದು ತಾ ,ಅದರಿಂದ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಪ್ರಯೋಜನವಿದೆ ಎಂದು ಹೇಳಿದರು.    ಅಲೆಕ್ಸಾಂಡರ್ ಗುರುಗಳಿಗೆ ನಮಸ್ಕರಿಸಿ,ಅಲ್ಲಿಂದ ಹೊರಟು, ತನ್ನ ಯುದ್ಧ ಯಾತ್ರೆಯನ್ನು ಆರಂಭಿಸಿದ. ತನ್ನ ಕಡೆಯವರಿಗೆ, ಗುರುಗಳು  ಹೇಳಿದಂತ ದಾರ್ಶನಿಕರನ್ನು ಹುಡುಕಲು ಹೇಳಿದ. ಒಂದು ದ

*🌻ದಿನಕ್ಕೊಂದು ಕಥೆ🌻* *ಒಂದೊಂದೇ ಹೆಜ್ಜೆ*     ಒಂದು ಹಳ್ಳಿಯ ತಪ್ಪಲಲ್ಲಿ ಒಂದು ಸುಂದರವಾದ ಬೆಟ್ಟ. ಆ ಬೆಟ್ಟದ ಮೇಲೊಂದು ದೇವಸ್ಥಾನ. ಆ ಹಳ್ಳಿಯ ಜನರಿಗೆ ಆ ಬೆಟ್ಟ ಹತ್ತು ಮೈಲಿ ದೂರದಿಂದಲೇ ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು. ಆ ಬೆಟ್ಟ ನೋಡಲೆಂದು ಬಹಳ ದೂರ ದೂರದಿಂದ  ಜನ ಬರುತ್ತಿದ್ದರು. ಅದನ್ನು ನೋಡಿ ಅದೇ ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿದ್ದ  ಒಬ್ಬ ಯುವಕ, ತಾನು  ಒಮ್ಮೆಯೂ ,ಆ ಬೆಟ್ಟ ಹತ್ತುವ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನೇ  ಮಾಡಿಲ್ಲವಲ್ಲಾ, ಎಂದುಕೊಂಡು,  ತಾನೂ  ಒಮ್ಮೆ ಆ ಬೆಟ್ಟಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಬರಬೇಕು ಎಂದುಕೊಂಡ. ಆದರೆ ಇಲ್ಲೇ ಹತ್ತಿರವಿದೆಯಲ್ಲಾ  ಯಾವಾಗಲಾದರೂ ಹೋದರಾಯಿತು, ಎಂದು  ಹಾಗೇ ಮುಂದೂಡುತ್ತಿದ್ದ.     ಆದರೆ ಒಂದು ದಿನ ಅವನಿಗೆ, ತಾನು ಎಷ್ಟು ದಿನವೆಂದು  ಹೀಗೇ ಮುಂದೂಡುತ್ತಿರುವುದು? , ಏನಾದರೂ ಆಗಲಿ, ಈ ರಾತ್ರಿ ನಾನು ಹೋಗಲೇ‌ಬೇಕೆಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಿದ. ಬೆಳಕು ಹರಿದ ಮೇಲೆ ಬಿಸಿಲಿನ ತಾಪ ಹೆಚ್ಚಾಗುವುದೆಂದು,  ಆತ ರಾತ್ರಿ ಎರಡು ಗಂಟೆಯ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಎದ್ದು, ತನ್ನ ಬಳಿ ಇದ್ದ ಲ್ಯಾಟಿನ್ ಹಚ್ಚಿಕೊಂಡು , ಬೆಟ್ಟದ ಬುಡಕ್ಕೆ ಬಂದು ತಲುಪಿದ. ಬಹಳ ಕತ್ತಲೆ ಇತ್ತು .ಅದನ್ನು ಕಂಡು ಅವನಿಗೆ  ಬೆಟ್ಟ ಹತ್ತಲು ಹೆದರಿಕೆಯಾಯಿತು. ಅವನ ಮನದಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ಚಿಂತೆಗಳು ಕಾಡ ತೊಡಗಿದವು. ತನ್ನ ಬಳಿ ಇರುವುದು ಪುಟ್ಟ ದೀಪ, ಎರಡು ಮೂರು ಹೆಜ್ಜೆಯಷ್ಟು ದೂರಕ್ಕೆ ಮಾತ್ರ ಇದರ ಬೆಳಕು ಬೀಳುವುದು, ಬೆಟ್ಟ ಹತ್ತಿ ತಲುಪಲು ಹತ್ತು ಮೈಲಿ ದೂರ ನಡೆಯಬೇಕು, ನನ್ನ ಬಳಿ ಇರುವ ಚಿಕ್ಕ ಬೆಳಕಿನಿಂದ ಅಷ್ಟು